"Sesimi duyan var mı!?"
Akıllara kazınan bir söz mü olacaktı bu saat. Resmi rakamlarla 55 bin insanın hayatını kaybettiği, milyonlarca insanın hayatının değiştiği, hepimizi yüreğine kazınan zamanın başlangıcı oldu 4:17...
Sonra 13:24 …
11 ilde yaşanan asrın felaketi olarak nitelendirilen bir doğal afet… Deprem..
Sevdiklerimizi kaybettiğimiz, ailelerin parçalandığı, acılarımızın asla değişmeyeceği tarih oldu 06.02.2023.
Her şeyden habersiz o gece belki de son kez sarıldık sevdiklerimize, son kez konuşup beraber güldük beraber eğlendik… Belki de o gece son kez sevdiklerimizin gülen gözlerini gördük...
Kayıplar yaşadık günlerce enkaz başında bekledik. Bir umut dediğimiz anlar oldu: "Sesimi duyan var "mı sorusuna can kulağı ile cevap gelir diye soluğumuzu tutup sessizce dışarıdan gelebilecek en ufak bir sesi can kulağıyla bekledik.
Acı çekerken sessizce ağlamayı öğrendik. Göz yaşlarımızı içimize akıttık, kalanlara umut olabilmek için... Devam edebilmek için. Veda edemedik biz sevdiklerimize, “vedalar acıtır” derlerdi ya… Biz veda edemedik… Bu daha da çok acıttı. Aklımız unutsa da gönlümüze kazındı.
Yüreğimiz yanıyor, acılarımız bitmiyor. Biz nasıl uyuduk nasıl uyandık? Bir yanımız hep eksik kaldı… Kaybettiğimiz… Sevdiklerimiz… Anılarımız…Evlerimiz…Yaşantımız… Hayatımız…
Aslında 6 Şubat bize hayatın ne kadar kısa olduğunu bir kez daha hatırlattı. Ölümün soğuk esintisini ensemizde hiç bu kadar hissetmemiştik. Sevdiklerimize sımsıkı sarılmak gerektiğini onlarla geçirilen bir dakikanın ne kadar kıymetli olduğunu anlamamızı sağladı bu yaşananlar. Hayat o kadar kısa ki bir saniye sonra ne olacağını bilmiyoruz; o yüzden her zaman sevdiklerimize sarılmalıyız, onlara sahip çıkmayız. İnsan sevdiklerini kadere teslim edemez! Ölüm diye bir gerçek var ve bunun ne zaman geleceğini kimse bilemez, tıpkı 6 Şubat gecesi yaşadığımız ölümler gibi.
Acılarımızla yaşamayı öğrendik… Bir yanımız eksik kalsa da hayat devam ediyor ve kaybettiklerimiz gülen gözlerle yukarıdan bizlere bakıyor. O yüzden bugün hem yas tutup hem de onlar için gökyüzüne gülen gözlerle bakalım. Onlar hiçbir zaman unutulmayacak, hep bizlerle olacak mekanları cennet olsun, toprak incitmesin onları...
Birgün buluşmak üzere hanımelleri koksun topraklarınız...